Η μάχη του Brexit και οι μεταλλαγμένοι-παγκοσμιοποιητές “φιλελεύθεροι”

      Η μάχη του Brexit και οι μεταλλαγμένοι-παγκοσμιοποιητές- 

                                              "φιλελεύθεροι"

Σχόλιο: 

Σε αυτό το άρθρο ο έντιμος παλιός φιλελεύθερος Neil Clark που δεν έχει διστάσει στο παρελθόν να υποστηρίξει τις θέσεις του Τάκη Φωτόπουλου (κάτι που οι σημερινοί «αριστεροί» δεν διανοούνται να κάνουν!) ξεσπαθώνει ενάντια στον μεταλλαγμένο παγοσμιοποιητικό φιλελευθερισμό, που υιοθετούν οι σημερινοί υπερασπιστές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Αντιλαμβανόμενος ότι η παγκοσμιοποιητική ιδεολογία και κουλτούρα, την οποία ενστερνίζονται, διαφοροποιείται, πλέον, από τον κλασικό φιλελευθερισμό, του οποίου οι αξίες συμπυκνώνονταν στην αντίληψη της αστικής/φιλελεύθερης δημοκρατίας (δηλαδή «αρνητική» αντίληψη της ελευθερίας ως «ελευθερίας από», από την οποία πηγάζουν τα διάφορα αστικά δικαιώματα όπως π.χ. ελευθερία του λόγου κ.λπ.), δεν χάνει την ευκαιρία να εντοπίσει την μεταστροφή αυτή στην πιο σημαντική μάχη των τελευταίων ετών ανάμεσα στα θύματα της παγκοσμιοποίησης και στις ελίτ: Στο Brexit. 

Ιδεολογία.

O Clark, έστω υποσυνείδητα, έχει συνειδητοποιήσει από πού προέρχονται οι διαφορές αυτές μεταξύ κλασικού και νέου μεταλλαγμένου φιλελευθερισμού: δηλαδή στο γεγονός ότι ο κλασικός φιλελευθερισμός είχε αναπτυχθεί στο περιβάλλον του έθνους-κράτους, ενώ ο μεταλλαγμένος φιλελευθερισμός στο παγκοσμιοποιητικό περιβάλλον, με αποτέλεσμα να διαστρεβλώνει πολλές από τις αξίες του. 

 Για παράδειγμα, κανένας από τους κλασικούς φιλελεύθερους δεν θα υποστήριζε το «δικαίωμα» αλλοεθνών να πηγαίνουν σε μια χώρα χωρίς κανένα έλεγχο, ενώ σήμερα η «ελεύθερη» μετανάστευση θεωρείται αναφαίρετο δικαίωμα από τους μεταλλαγμένους φιλελεύθερους (αλλά και τους μεταλλαγμένους «αριστερούς» τύπου ΣΥΡΙΖΑ!). 

 Οι σημερινοί αυτοί φιλελεύθεροι, τους οποίους κριτικάρει ο Clark, εξακολουθούν φυσικά να διατηρούν τα βασικά στοιχεία του φιλελευθερισμού, όπως είναι η «δικαιωματική» αντίληψη της ελευθερίας αδιαφορώντας για το ζωτικό συλλογικό περιεχόμενό της (ελευθερία ως ατομική και συλλογική αυτονομία), τα οποία, ακριβώς γιατί είναι πολιτικοί αντιπρόσωποι της Νέα Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τα μπολιάζουν με αυτό που ονομάζουμε παγκοσμιοποιητική κουλτούρα και ιδεολογία.

 Όπως είχε τονίσει από σχεδόν 20 χρόνια πριν ο Τάκης Φωτόπουλος, «το πολιτικό πρόγραμμα του νεοφιλελεύθερου κινήματος […] εξέφραζε κυρίως τις νέες ανάγκες των οικονομικών ελίτ δεδομένων των αλλαγών στις αντικειμενικές συνθήκες. Σε αντίθεση με την Παλιά Φιλελεύθερη Δεξιά που είχε ιδρυθεί με βάση την παράδοση, την ιεραρχία και την πολιτική φιλοσοφία, η ιδεολογία της νεοφιλελεύθερης Νέας Δεξιάς βασιζόταν στην πίστη στην οικονομική “δημοκρατία” μέσω της αγοράς και του ανταγωνισμού, με την έννοια της απελευθέρωσης των πολιτών από την “εξάρτηση” του κράτους πρόνοιας».[1] Βέβαια, στην παραπάνω περιγραφή θα περιλαμβάναμε σήμερα δίχως δεύτερη σκέψη και την «Αριστερά», η οποία αδυνατώντας να αντιληφθεί τις δομικές αλλαγές που έφερε η παγκοσμιοποίηση, διαδραματίζει το ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου προς όφελος του συστήματος, θέτοντας εαυτόν απέναντι στα λαϊκά στρώματα.

  Ουσιαστικά, οι μεταλλαγμένοι φιλελεύθεροι δεν εκφράζουν τίποτα άλλο πέρα από το κυρίαρχο κοινωνικό (υπο)παράδειγμα στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, το οποίο είναι ένα μείγμα νεοφιλελευθερισμού (ο οποίος ενσωματώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που αντιτίθεται στον έλεγχο της οικονομίας από το κράτος με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα επίπεδα ανισότητας) και μεταμοντερνισμού (του οποίου κύρια χαρακτηριστικά είναι ένα μεταμφιεσμένος φιλελευθερισμός με πολιτικές προεκτάσεις τις πολιτικές ταυτότητας ενάντια σε κάθε συνολικό πρόταγμα κοινωνικής αλλαγής, αποτελώντας ουσιαστικά ένα δήθεν εναλλακτικό και αντιπολιτευτικό παράδειγμα).

Έτσι, για τους σημερινούς μεταλλαγμένους φιλελεύθερους:

1.               η προστασία των δικαιωμάτων αποτελεί μια καθολική αξία ανώτερη από τον συλλογικό αυτοκαθορισμό και την εθνική κυριαρχία, δικαιολογώντας με αυτόν τον τρόπο τις ποικίλες εγκληματικές εισβολές των τελευταίων 20 χρόνων.

2.               η πολυπολιτισμική κοινωνία προτιμάται έναντι της εθνικής κοινότητας, η οποία αποτελεί εν δυνάμει στοιχείο αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση

3.               ο κρατισμός και το κράτος πρόνοιας που μέχρι πριν 30-40 χρόνια ήταν κυρίαρχο αποτελεί τη σύγχρονη κατάρα και εμπόδιο στη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα.

Και φυσικά όποιος διαφωνεί με αυτά κατονομάζεται φασίστας!

 Αντιλαμβανόμαστε, επομένως, ότι οι μεταλλαγμένοι φιλελεύθεροι αποτελούν το αποτέλεσμα της αλλαγής των συστημικών παραμέτρων που έφερε η άνοδος των Πολυεθνικών (δηλαδή η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση) σε συνδυασμό με την επικράτηση της μεταμοντέρνας θεωρίας και κουλτούρας.

Ο αγώνας που δίνεται αυτή τη στιγμή στη Βρετανία φανερώνει τις διαφοροποιήσεις αυτές και αποδεικνύει τον βουτηγμένο στην υποκρισία μεταλλαγμένο φιλελευθερισμό των παγκοσμιοποιητών, στους οποίους δεν ανήκει ο Clark και γι’ αυτό ακριβώς έχει μια ξεκάθαρη ματιά στη θεώρηση του σημερινού κόσμου.

............................................................................

“Οι Ανελεύθεροι Αντιδημοκράτες λένε «στα αρχ…ια μας» ο λαός, στο όνομα του «φιλελευθερισμού» και της «δημοκρατίας»” , Neil Clark, RT, (18.09.2019)

 Το συνέδριο των Φιλελεύθερων Δημοκρατών στο Bournemouth (Μπόρνμαουθ) μας φανέρωσε πού βρίσκεται σήμερα ο «φιλελευθερισμός» και η αλήθεια είναι ότι βρίσκεται σε ένα αρκετά σκοτεινό μέρος. Αν έχεις τις λάθος (αδιάβαστες) απόψεις, το κόμμα που κηρύσσει την «ανεκτικότητα» δεν θα σε ανεχτεί.  Η Βρετανία του 2019 παρουσιάζει ένα αναποδογυρισμένο πολιτικό τοπίο, λες και προέρχεται απευθείας από τις όπερες Savoy των Gilbert και Sullivan.[2] «Συντηρητικοί» που δεν συντηρούν τίποτα. «Κομμουνιστές του χαβιαριού» που αντιτίθενται στον κομμουνισμό. Και Φιλελεύθεροι Δημοκράτες που δεν είναι ούτε ιδιαίτερα φιλελεύθεροι ούτε ιδιαίτερα δημοκράτες.

 Έπρεπε κάποιος να παρακολουθήσει το Συνέδριο των Φιλελεύθερων Δημοκρατών για να πιστέψει τι έγινε – αλλά ακόμα και τότε γινόταν μετά βίας πιστευτό.

Πρώτα απ’ όλα, ήταν η απόφαση του κόμματος για ακύρωση του Brexit, χωρίς καν ένα δεύτερο δημοψήφισμα.

Λέγοντας «στα αρχ…ια μας» το Brexit, και δεσμευόμενοι να εγκαταλείψουν το Άρθρο 50 από την «πρώτη μέρα που θα βρεθούν στην εξουσία» – αν γίνει ποτέ αυτό – οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες λένε στην ουσία «στα αρχ…ια μας» οι 17.4 εκατομμύρια άνθρωποι που, λανθασμένα ή όχι, ψήφισαν το 2016 να αποχωρήσουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς να ήταν είτε κομμάτι της εργατικής τάξης ή/και να ήταν ηλικιωμένοι.

 Η πολιτική αυτή θα μπορούσε ίσως να είχε αμβλυνθεί από μία σαφή δήλωση ότι το κόμμα αντιλαμβάνεται τον λόγο για τον οποίο ο λαός ψήφισε υπέρ του Brexit. Αλλά όχι. Πηγές από το κόμμα επιβεβαίωσαν στην Daily Mirror ότι οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες θα αγνοούσαν το αποτέλεσμα ενός δεύτερου δημοψηφίσματος σε περίπτωση που κέρδιζε ξανά το Brexit. Επομένως, στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σημασία πόσες φορές οι Βρετανοί θα εκφράσουν την επιθυμία τους να αποχωρήσουν από την ΕΕ, γιατί οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες θα το αγνοήσουν ούτως ή άλλως. Όλα στο όνομα του «φιλελευθερισμού» και της «δημοκρατίας».

  Βλέπετε, οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες γνωρίζουν πολύ καλύτερα από το 70 τοις εκατό των εργαζομένων και άνεργων που είναι πάνω από 55 ετών όπως και από το 60 τοις εκατό των άνεργων που ψήφισαν Brexit. Είναι τρομερά ανώτεροί τους. Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα με τον σύγχρονο «φιλελευθερισμό». Επιμένει ότι πρέπει να έχεις τη σωστή στάση, διαφορετικά δεν θα πρέπει να έχεις λόγο. Είτε έχει να κάνει με τον ισοπεδωτικό βομβαρδισμό της Λιβύης είτε με την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας και την προσπάθεια να επιβληθεί ένας «πολιτικά ορθός» και απίστευτα πληκτικός πολιτιστικός κομφορμισμός, ο μαχητικός φιλελευθερισμός (και σε αυτό το σημείο δεν αναφέρομαι μόνο στους Φιλελεύθερους Δημοκράτες) έχει μετατραπεί σε μία τόσο ακραία ιδεολογία σαν αυτές που συνήθως επιτίθεται. Επαναλάβετε μετά από εμένα: Στο όνομα της «ανεκτικότητας» ό,τι δεν εγκρίνουμε δεν θα γίνεται ανεκτό.
 Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες έχουν καλωσορίσει μέσα στο μαντρί τους αρκετούς δεξιούς αποστάτες από τους Τόριδες και τους Εργατικούς με τους οποίους μοιράζονται τον ίδιο ψηλομύτικο τρόπο σκέψης. Στο συνέδριο εμφανίστηκε στο βήμα ένας Chuka Umunna, ένας άνθρωπος που έχει γυρίσει σε έναν ημερολογιακό χρόνο περισσότερα κόμματα και από την Kate Moss. Ο Chuka στις αρχές του (ημερολογιακού) χρόνου ήταν ένας ημι-αποστασιοποιημένος, υπερ-Μπλερικός βουλευτής των Εργατικών. Τον Φεβρουάριο παραιτήθηκε για να σχηματίσει την «Ανεξάρτητη Ομάδα», η οποία μετονομάστηκε σε «Αλλάξτε το Ηνωμένο Βασίλειο». Ωστόσο, τον Ιούνιο άλλη μία αλλαγή έλαβε χώρα με τον Chuka να αποχωρεί από το «Αλλάξτε το Ηνωμένο Βασίλειο» για να γίνει ξανά ανεξάρτητος. Έπειτα άλλαξε για άλλη μία φορά, συμπράττοντας με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες. Και είναι μόνο Σεπτέμβρης!

Αυτή τη βδομάδα στο Συνέδριο, ο Umunna έβγαλε έναν λόγο για την εξωτερική πολιτική που θα μπορούσε να είχε γραφτεί από το πολεμοχαρές γεράκι, τον νεοσυντηρητικό Τζον Μπόλτον. Σε αυτόν τον λόγο ο ηγέτης των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, καταγγέλθηκε ως «απολογητής» της ρωσικής κυβέρνησης. Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες είναι τρομερά αντι-ρατσιστές, αλλά το να επιτίθενται στη Ρωσία δεν είναι απλώς αποδεκτό, είναι αναμενόμενο.

Ο Umunna, ένας πρώην «Εργατικός φίλος του Ισραήλ», ακόμα υποστήριξε – χωρίς καμία δόση ειρωνείας – ότι ο Κόρμπιν «δεν μπορεί να προασπίζεται τον φιλελευθερισμό». Αν θεωρήσουμε ότι κάτι τέτοιο ισχύει, τότε ακόμα καλύτερα για τον Κόρμπιν, καθώς ποιο τίμιο άτομο θα ήθελε να αποκαλείται «προασπιστής του φιλελευθερισμού» το 2019, παρατηρώντας τι σημαίνει σήμερα ο φιλελευθερισμός;

Δεν είναι μόνο στη Βρετανία που οι «φιλελεύθεροι» δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα καλό. To Βέλγιο, επίσης, φαίνεται να έχει επηρεαστεί εξίσου σοβαρά. Το Συνέδριο των Φιλελεύθερων Δημοκρατών στο Bournemouth καλωσόρισε τον Γκι Φέρχοφσταντ, τον ευρωβουλευτή που νωρίτερα αυτή τη χρονιά αναγνώρισε μαζί με τον Ντόναλντ Τράμπ (στον οποίο προηγουμένως ασκούσε κριτική) τον Χουάν Γουαϊδό ως τον μόνο «νόμιμα εκλεγμένο εκπρόσωπο του λαού της Βενεζουέλας» και με σωστό σύγχρονο «φιλελεύθερο» και συμβολικό τρόπο, πόζαρε στο Twitter με μια σημαία ανακηρύσσοντας τον Γουαϊδό ως Πρόεδρο. Ίσως δεν διανοήθηκε ποτέ ότι ως Βέλγος δεν έχει κανένα δικαίωμα να ανακηρύσσει ποιος είναι και ποιος δεν είναι ο νόμιμος κυβερνήτης της Βενεζουέλας – κατά τον ίδιο τρόπο που ένας πολιτικός της Βενεζουέλας δεν έχει κανένα δικαίωμα να ανακηρύσσει ποιος είναι και ποιος δεν είναι ο νόμιμος κυβερνήτης του Βελγίου. Ωστόσο, οι Βέλγοι «φιλελεύθεροι» νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να χρήζουν ηγέτες ανά τον κόσμο. Η αλαζονεία της πεποίθησης αυτής δεν λέγεται. Αυτή τη βδομάδα στο Bournemouth, o Φέρχοφσταντ έκανε λόγο για αυτοκρατορίες. «Ο κόσμος του αύριο είναι ένας κόσμος αυτοκρατοριών, στον οποίο οι Ευρωπαίοι και εσείς οι Βρετανοί μπορείτε να υπερασπίζετε τα συμφέροντά σας, τον τρόπο ζωής σας μόνο στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση», τόνισε με ενθουσιασμό.

   Όλα αυτά μοιάζουν αρκετά ειρωνικά καθώς επανειλημμένως μας έχουν πει ότι οι υποστηρικτές του Brexit είναι νοσταλγοί της αυτοκρατορίας. Εν τέλει αποδεικνύεται ότι ο βασικός Ευρωπαίος υποστηρικτής της παραμονής είναι κι αυτός λάτρης της αυτοκρατορίας. Αλλά στην περίπτωσή του δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αφού επιθυμεί μία «αυτοκρατορία του καλού», που δίχως αμφιβολία θα την διαχειρίζονται άνθρωποι που φοράνε μπλουζάκια που θα λένε «στα αρχ…ια μας» αυτά που δεν μας αρέσουν. Και τη στιγμή που νομίζατε ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν περισσότερο οργουελιανά, η ηγέτης των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, Jo Swinson, έχοντας εξοργίσει εκατομμύρια Βρετανούς, αφού το κόμμα της ουσιαστικά λέει ότι σας έχουμε γραμμένους «στα αρχι…ια μας», δεσμευόμενο, ταυτόχρονα, να συντρίψει τον «λαϊκισμό» (δηλαδή τη δημοκρατία), δήλωσε ότι θα βάλει στην καρδιά της ημερήσιας διάταξης του κόμματός της την «ευτυχία» σκοπεύοντας ακόμα να διορίσει «Υπουργό Ευτυχίας».

Κυρία Swinson, αν υπήρχε ένα πράγμα που θα μας έκανε ευτυχισμένους αυτό θα ήταν η κατά κράτος ήττα του ανελεύθερου, αντιδημοκρατικού και καθ’ όλα υποκριτικού σύγχρονου «φιλελευθερισμού».

[1] Takis Fotopoulos, “The Myth of Postmodernity”, Democracy & Nature, Vol. 7, No. 1 (2001).

[2] Είδος κωμικής όπερας του ύστερου 19^ου αιώνα, δημιούργημα των W.S. Gilbert και Arthur Sullivan.
...........................
ΠΗΓΗ: GREXIT.GR
ANTIPAGKOSMIOPOIHSH

Ανακοίνωση Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ) για το δήθεν βρετανικό πραξικόπημα: Οι λαοί ξεσηκώνονται ενάντια στη φασιστική Νέα Διεθνή Τάξη που εκφράζει η ΕΕ !

Ανακοίνωση Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ) για το δήθεν βρετανικό πραξικόπημα: 

Οι λαοί ξεσηκώνονται ενάντια στη φασιστική Νέα Διεθνή Τάξη που εκφράζει η ΕΕ !

1.Η μυθολογία των πραξικοπηματικών ελίτ για το δήθεν Βρετανικό πραξικόπημα

  Οι εξελίξεις στη βρετανική πολιτική σκηνή που πυροδοτήθηκαν από την απόφαση του Πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον να Υ/Ε), όπως αυτή εκφράζεται από τα μέλη της στο μιντιακό και πολιτικό πεδίο.

αναστείλει την παρούσα κοινοβουλευτική περίοδο, στο υπόβαθρο του Brexit, φανέρωσαν εκ νέου τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της Υπερεθνικής Ελίτ (

 Έτσι, από τη μεριά του κατεστημένου εκφράστηκαν φωνές ακόμα και για πραξικοπηματική κίνηση του Πρωθυπουργού με τον ηγέτη των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν (τον Τσίπρα της Βρετανίας) να αναφέρεται σε «σκάνδαλο και απειλή προς τη δημοκρατία». Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που παρουσιάζουν οι υποστηρικτές της παραμονής της Βρετανίας στη ΕΕ και αυτή θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε αμέσως.

  Όσον αφορά τον καλοστημένο μύθο των ελίτ και των μιντιακών οργάνων τους περί πραξικοπήματος και κατάλυσης της δημοκρατίας στη Βρετανία η αλήθεια είναι ότι ο Μπόρις Τζόνσον δεν κάνει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. 

Η απόφασή του να αναστείλει τις λειτουργίες του κοινοβουλίου είναι, δίχως αμφιβολία, καθόλα επιτρεπόμενη συνταγματικά και αρκετά συνηθισμένη πολιτικά. Στη Βρετανία, η εκλογή ενός νέου Πρωθυπουργού σηματοδοτεί την έναρξη μιας καινούργιας κοινοβουλευτικής περιόδου, η οποία θα έχει ως περιεχόμενο τη συζήτηση των αντίστοιχων νομοσχεδίων που σκοπεύει να περάσει η νέα κυβέρνηση. Αυτή η μετάβαση από τη μία κοινοβουλευτική περίοδο στην άλλη συμβολίζεται παραδοσιακά από το κλείσιμο της Bουλής και την ομιλία της βασίλισσας με την οποία ξεκινά η νέα περίοδος. Αντιλαμβανόμαστε, με βάση τα παραπάνω, ότι εφόσον ο Μπόρις Τζόνσον είναι ένας νέος Πρωθυπουργός, έχει να προωθήσει ένα νέο πολιτικό πρόγραμμα, πράγμα που σημαίνει ότι είναι πλήρως αναμενόμενο να αναστείλει την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο και να εκκινήσει μία καινούργια με μια νέα ομιλία της βασίλισσας. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό σε αυτή του την απόφαση. Βεβαίως, πρέπει να τονίσουμε ότι η κίνησή του χρησιμοποιείται για να ασκήσει πίεση στους πολιτικούς του αντιπάλους, έτσι ώστε να μπορέσει να φέρει εις πέρας την κεντρική προγραμματική του θέση περί εκπλήρωσης του Brexit, το οποίο έχει ψηφιστεί από το 2016.

   Και φυσικά επί τρία χρόνια μια πολιτική απάτη εκτυλισσόταν από την κυβέρνηση της Τερέζα Μέι που υποκρινόταν ότι εκτελούσε την απόφαση του Βρετανικού λαού για έξοδο από την ΕΕ, όταν αυτή διαπραγματευόταν με την φασιστική ηγεσία της ΕΕ πώς θα δενόταν ο Βρετανικός λαός στην ΕΕ και τις πολιτικές της λιτότητας, ενώ τυπικά θα ήταν η Βρετανία έξω από την ΕΕ. 

 Αυτή την απάτη όμως γρήγορα την κατάλαβαν τα λαϊκά στρώματα που είχαν καταδικαστεί σε μαζική ανεργία και υποαπασχόληση, όχι μόνο από τις Θατσερικές πολιτικές αλλά και τις ίδιες πολιτικές που εφάρμοσαν οι Μπλερικοί, κάτω από το πρόσχημα της ΕΕ, η οποία, όμως, μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ  και τις «4 ελευθερίες», δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τον Θατσερισμό! 

 Έτσι ξεκίνησε το κίνημα για εθνική και οικονομική κυριαρχία στη Βρετανία που σύντομα εξαπλώθηκε και στη Γαλλία, την Ιταλία, τη κεντρική Ευρώπη κλπ. 

  Πάνω στις πλάτες αυτού του μαζικού κινήματος κινείται και ο Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος βέβαια δεν πρόκειται, ακόμη και έξω από την ΕΕ, να περιορίσει τις αγορές . Όμως ακόμη και αν επέβαλε μόνο μια «καθαρή έξοδο» από την ΕΕ αυτό θα ήταν μια πρώτη μεγάλη λαϊκή νίκη και θα απόκειτο μετά στο λαϊκό κίνημα να παλέψει ενάντια στην όποια Βρετανική κυβέρνηση για να επιβάλει πραγματικούς ελέγχους στις αγορές—πράγμα που θα ήταν αδύνατο όταν θα είχε να παλέψει όχι μόνο με την Βρετανική αλλά και την Ευρωπαϊκή ελίτ. 

 Όλα αυτά προσποιείται ότι δεν τα καταλαβαίνει η δήθεν «Αριστερά», ακόμη και η πέραν της «απάτης του ΣΥΡΙΖΑ», η οποία ουσιαστικά καταδικάζει το τι γίνεται σήμερα στη Βρετανία με το «επιχείρημα» ότι και ο Τζόνσον νεοφιλελεύθερες πολιτικές θα εφαρμόσει (βλ. ανακοίνωση Λαφαζάνη)!

  Ο λόγος δηλαδή για την εγχώρια και διεθνή κατακραυγή απέχει μακράν από τις υποκριτικές δημοκρατικές ευαισθησίες των πολιτικάντηδων και των μιντιακών παρατρεχάμενών τους, οι οποίοι 3 χρόνια μετά τη ψήφο του βρετανικού λαού προσπαθούν με κάθε μέσο να αναστρέψουν την απόφαση αυτή, και φέρνει στο κέντρο το φλέγον ζήτημα: το Brexit και την προθεσμία της 31^ης  Οκτωβρίου, ημέρα καταληκτικής εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ (με ή χωρίς συμφωνία). 

  Έτσι, το γεγονός ότι έληξε η προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδος σημαίνει ότι το κοινοβούλιο θα παραμείνει κλειστό για το μεγαλύτερο διάστημα του Σεπτέμβρη, με αποτέλεσμα να απομένει λίγος χρόνος στους υποστηρικτές της παραμονής να σταματήσουν το απευκταίο, δηλαδή την πραγματοποίηση του Brexit. Να σταματήσουν, δηλαδή,  αυτό που αναμένει ο βρετανικός λαός εδώ και 3 χρόνια.

  Επομένως, “πραξικοπηματική” μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο η πρακτική που ακολουθούν εδώ και 3 χρόνια οι υποτιθέμενοι αντιπρόσωποι του λαού στο βρετανικό Κοινοβούλιο, οι οποίοι επιδιώκουν με κάθε τρόπο την ανατροπή του Brexit, αγνοώντας τη θέληση του λαού, επιβεβαιώνοντας την ίδια στιγμή την εισαγωγή της έννοιας «κοινοβουλευτική χούντα». 

 Όπως όμως έχουμε τονίσει και αλλού, το αρχικό πλάνο της βρετανικής ελίτ ήταν να ακολουθήσει τις δαιδαλώδεις και ατελείωτες διαπραγματεύσεις με την ΕΕ με βάση το άρθρο 50, με απώτερο σκοπό να «νερώσουν» το Brexit, δεδομένου ότι δεν θα μπορούσαν να το αναστείλουν ολοκληρωτικά (αν και είχε ξεκινήσει εκστρατεία για να διεξαχθεί εκ νέου το δημοψήφισμα με βασικό χρηματοδότη τον Τζόρτζ Σόρος). 

  Φυσικά, το άρθρο 50 αποτελεί άλλη μία απάτη, μία ασφαλιστική δικλείδα προς όφελος της ΕΕ, ώστε ακόμα και στην περίπτωση που ένα μέλος επιδιώκει να φύγει, να μην μπορεί να ξεκόψει πραγματικά αλλά να συνεχίσει να είναι σε διάφορους βαθμούς εξαρτημένο απ’ αυτή. Άλλωστε είναι απορίας άξιο το πώς μπορείς να έρθεις σε συμφωνία με έναν οργανισμό που σε καταπιέζει και, βέβαια, τι είδους συμφωνία θα είναι αυτή δεδομένης της τεράστιας διαφοράς οικονομικο-πολιτικής δύναμης;

Έτσι, παρόλο που η Βρετανία σε περίπτωση εξόδου δεν θα είναι τυπικά μέλος της ΕΕ, ως ενταγμένη πλήρως στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) θα εφαρμόζει την ουσία της παγκοσμιοποίησης, δηλ. τις ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές. Με λίγα λόγια, σκοπός της Υ/Ε είναι τα πράγματα να αλλάξουν για να παραμείνουν ίδια.

2. Η λαϊκή επανάσταση του Brexit και η μαζική αντεπανάσταση των ελίτ εναντίον του

 Βέβαια, στην περίοδο αυτή των 3 και πλέον ετών από τη στιγμή που ο βρετανικός λαός εκδήλωσε, παρόλη την ασύστολη τρομοκρατία, τη βούλησή του για έξοδο από την ΕΕ, οι ντόπιες ελίτ (οικονομικές, μιντιακές πολιτικές) αλλά και η Υ/Ε με τους μηχανισμούς της προσπαθούν να μεταστρέψουν την κοινή γνώμη μέσω πιέσεων διαφόρων ειδών. 

Μέσα για αυτό το σκοπό είναι η οικονομική τιμωρία των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης γι’ αυτήν την απόφαση και η ιδεολογική προπαγάνδα για τα δεινά που θα φέρει (και ήδη δήθεν φέρνει) η επιλογή του Brexit. Όπως εύστοχα σημειώνει ο Τάκης Φωτόπουλος (New World Order in Action):

“Οι στόχοι της αντεπανάστασης (σ.σ. ενάντια στο Brexit) γίνονται αυτή τη στιγμή αρκετά ξεκάθαροι: η τιμωρία των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης υποτίθεται ότι περιλαμβάνει την περαιτέρω συμπίεση του εισοδήματός τους μέσω ενός συνδυασμού μέτρων (πίεση της λίρας και των επιτοκίων δανεισμού προς τα κάτω) με έναν παράλληλο στασιμοπληθωρισμό της οικονομίας. Δηλαδή, μία μείωση του πραγματικού εισοδήματος και της απασχόλησης συνοδευόμενης από πληθωρισμό. Το εμφανές σχέδιο των ελίτ είναι να συνεχίσουν αυτό το «φάρμακο» στον «Άγγλο ασθενή» μέχρι να μαλακώσει και, μέσω νέων βουλευτικών εκλογών, να είναι έτοιμος να δεχθεί όχι μόνο παραχωρήσεις όσον αφορά την κίνηση εργασίας αλλά και συμφωνίες όπως η TTIP και η TPP…”

Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου έχουμε δει τη διαδοχική απόρριψη συμφωνιών της προηγούμενης κυβέρνησης της Τερέζα Μέι με την ΕΕ από τους βουλευτές όλων των κομμάτων, όπως και σήμερα παρατηρούμε να βγαίνουν στους δρόμους σύσσωμοι οι καλοβολεμένοι υποστηρικτές της παραμονής με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα. Φυσικά, δεν πρέπει να μας προξενεί καμία εντύπωση το γεγονός η οργάνωση που πρωτοστατεί στις διαδηλώσεις χρηματοδοτείται μεταξύ άλλων από την Open democracy του Τζορτζ Σόρος.

 Ουσιαστικά δηλαδή η λύση που προκρίνεται από το μετριοπαθές κομμάτι των βρετανικών ελίτ είναι ένα «μαλακό» Brexit το οποίο θα αποτελεί μια τροποποίηση της μέχρι πρότινος σχέσης της Βρετανίας με την ΕΕ. Αυτό θα σημαίνει ότι οι Πολυεθνικές θα συνεχίσουν να ελέγχουν την οικονομική ανάπτυξη (που σημαίνει ότι τα λαϊκά στρώματα θα συνεχίσουν να υφίστανται τις συνέπειες της ανταγωνιστικότητας, δηλ. χαμηλοί μισθοί, περαιτέρω ξεχαρβάλωμα του κράτους πρόνοιας κλπ.) με τις πολιτικές που επιβάλλει η Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση να παραμένουν. Η μόνη διαφορά θα είναι περί της μεταναστευτικής πολιτικής που αποτέλεσε κεντρικό θέμα διαμάχης στο Δημοψήφισμα και δεν μπορούν τόσο εύκολα να το αγνοήσουν.

3.Το λαϊκό πανευρωπαϊκό κίνημα για την εθνική και οικονομική κυριαρχία

 Συμπερασματικά, σε αντίθεση με τους σχεδιασμούς των ελίτ βρίσκεται η πραγματική διέξοδος για τα λαϊκά στρώματα στη Βρετανία. Το μέλλον μπορεί να γίνει για τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της Βρετανίας καλύτερο από το παρόν, αν το Brexit καταλήξει τελικά σε αποκοπή από την ίδια την Νέα Διεθνή Τάξη  της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, ώστε να ολοκληρωθεί  η εθνική και οικονομική κυριαρχία της χώρας, διαδικασία στην οποία η έξοδος από την ΕΕ είναι μόνο το πρώτο βήμα. 

  Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα είναι εφικτό ο λαός να λαμβάνει τις σημαντικές οικονομικές αποφάσεις και όχι οι Πολυεθνικές αντί γι’ αυτόν. Δίχως αμφιβολία, για να έρθει εις πέρας μία τέτοια πολιτική επιλογή χρειάζεται να αναλάβει δράση ο λαϊκός παράγοντας και να επηρεάσει την πολιτική κατάσταση. 

 Στο πνεύμα των Κίτρινων Γιλέκων κρίνεται αναγκαίο να αυτό-οργανωθεί ο λαός «από τα κάτω» έτσι ώστε η βούλησή του να μην εκφράζεται μέσα από τους διαστρεβλωτικούς φακούς του κάθε πολιτικού ηγετίσκου αλλά μέσω λαϊκών συνελεύσεων, όπως ακριβώς προτείνει το ΜΕΚΕΑ.

 Με άλλα λόγια η έξοδος από την ΝΔΤ είναι μια μακροπρόθεσμη διαδικασία που μπορεί να επιτευχθεί μόνο σταδιακά. 

Η έξοδος από την ΕΕ και η ανάκτηση εθνικής κυριαρχίας είναι η αναγκαία προϋπόθεση γι’ αυτό, άλλα δεν είναι και επαρκής. 

Η επαρκής συνθήκη είναι ο λαός να πάρει στα χέρια του την επίτευξη όχι μόνο της εθνικής κυριαρχίας από την ΕΕ που επιδιώκει με κάθε τρόπο την κατάλυση των κρατών-εθνών ώστε να επισημοποιηθεί η ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης αλλά και της οικονομικής και πολιτιστικής κυριαρχίας που μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την έξοδο από την ίδια την ΝΔΤ των ελεύθερων και ανοικτών αγορών και τον αγώνα για οικονομική, πολιτική και πολιτιστική αυτονομία του κάθε λαού μέσα σε  μια νέα διεθνή Κοινότητα κυρίαρχων κρατών-εθνών.

ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 2/9/2019
 MEKEA