Πρόκειται για ένα ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα, εκείνο του οπορτουνισμού, στο πλαίσιο του οποίου πρέπει να εξεταστεί και η πολιτική δράση του προσώπου. Αν αυτό ισχύει για καθένα στέλεχός του, ισχύει πολύ περισσότερο για έναν πρωταγωνιστή στον ελληνικό οπορτουνισμό. Διότι περί αυτού πρόκειται. Ο Λ. Κύρκος είναι ηγέτης του οπορτουνιστικού ρεύματος στην Ελλάδα και όχι «ιστορικός ηγέτης της αριστεράς», όπως τον αποκαλούν, όπου στον όρο αριστερά βάζουν με το «έτσι θέλω» και το ΚΚΕ!
Ο Λ. Κύρκος, λοιπόν, έκανε και πάλι την εμφάνισή του, που τα αστικά ΜΜΕ φρόντισαν να προβάλουν δεόντως, τονίζοντας ιδιαίτερα τις δημαγωγικές και εμπαθείς αιχμές της ομιλίας του κατά του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη. Αυτό τους ενδιαφέρει να κτυπηθεί, αυτό έκανε και ο Λ. Κύρκος. Οι επιδιώξεις των αστικών μηχανισμών και εκείνες του Λ. Κύρκου συμπίπτουν εδώ και δεκαετίες. Γι' αυτό και η αστική τάξη τον τιμά και με το παραπάνω...
Και τι το ...πρωτότυπο είπε με «ιερή» αγανάκτηση; Οτι το ΚΚΕ είναι σεχταριστικό! Οτι βγάζει όλους τους άλλους σκάρτους και οπορτουνιστές και θέλει να κάνει συμμαχία με τον εαυτό του! Και όλα αυτά, υπογραμμίζοντας ο Λ. Κύρκος την ανάγκη να υπάρξει σύγκλιση του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αρα, ότι και το ΚΚΕ έπρεπε, αν δεν ήταν ...σεχταριστικό, να πράξει το ίδιο! «Αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή λέει η Αλέκα Παπαρήγα και νομίζει ότι ξεμπέρδεψε! Πώς θα γίνει αυτό το μέτωπο;». Ελα ντε...
Στην ίδια ομιλία, ο Λ. Κύρκος απαξίωσε τον πρόεδρο του ΣΥΝ (μαθητούδι), επειδή κάνει «κολπάκια» και αρνείται τη συνεργασία (αν και θα την ήθελε πολύ, λέμε εμείς...) με το ΠΑΣΟΚ! Το γεγονός φυσικά δε μας αφορά. Αν το σημειώνουμε είναι γιατί αποκαλύπτει το ...σεβασμό που έχουν μεταξύ τους. Εκείνοι με την πολιτική κουλτούρα, που σέβεται την άλλη άποψη και άλλα ηχηρά παρόμοια...
Πού οφείλεται αυτό το οπορτουνιστικό μένος κατά του ΚΚΕ; Κατ' αρχάς στο γεγονός ότι ο Λ. Κύρκος είναι πρώην κομμουνιστής. Και δεν είναι βέβαια ένας από τις χιλιάδες των απλών κομμουνιστών που σε κρίσιμες περιόδους κρίσης του Κόμματός μας εγκατέλειψαν το ΚΚΕ (πολλοί και με ευθύνη δική μας). Δεν είναι, πολύ περισσότερο, ένας πρώην που διατηρεί τις διαφωνίες του με το ΚΚΕ, αλλά που αναγνωρίζει ότι αυτό το Κόμμα μάχεται, έχει συνέπεια, κάτι που ισχύει για πολλά πρώην μέλη του και της ΚΝΕ, που προσεγγίζουν το Κόμμα μας και τους προσεγγίζει κι εκείνο. Οχι, τίποτα από αυτά. Ο Λ. Κύρκος είναι ένας ορκισμένος εχθρός του ΚΚΕ. Ενα από τα πρώην ηγετικά στελέχη του που, μαζί με τον Μ. Γλέζο και άλλους, επιχείρησαν δύο φορές να διαλύσουν το ΚΚΕ (10ετίες του '50 και του '60 και 1989 - 1991) και να το μετατρέψουν σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Απέτυχαν. Εξ ου και η λύσσα...
Το κυριότερο όμως, στο οποίο οφείλεται το μένος του Λ. Κύρκου, είναι ότι το ΚΚΕ δε στάθηκε μόνο όρθιο, αλλά και προχωρά. Οτι έχει πολιτική γραμμή που δικαιώνεται, κερδίζει σε εμβέλεια, χαράσσει προοπτική. Αυτά, όπως θεωρούνται επικίνδυνα (και είναι) για την αστική τάξη, έτσι θεωρούνται και για τον Λ. Κύρκο (εννοείται και για τους Μ. Γλέζο και λοιπούς του οπορτουνισμού), το ίδιο συνολικά για την ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Ετσι δούλευαν πάντα οι πρώην κομμουνιστές που πέρασαν απέναντι ως οπορτουνιστές - σοσιαλδημοκράτες: Από τη μία επίθεση στο ΚΚΕ, συνδυασμένη και με «επίθεση φιλίας»! Για την ... ενότητα!! Από την άλλη, με προσπάθεια να φραξιονίζουν στις γραμμές του ΚΚΕ. Φραξιονιστές όσο ήταν μέσα στο Κόμμα, φραξιονιστές και έξω από αυτό.
Τα ίδια έκανε και ο Λ. Κύρκος. Στην αρχή της 10ετίας του '80 οργάνωνε ομάδες μέσα στο ΚΚΕ (με τον Ν. Μπίστη και άλλα τότε στελέχη της ΚΟΑ). Διέθετε, εξάλλου, πλούσια εμπειρία από την περίοδο που ακολούθησε το 1956 (20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ), μέχρι το προγραμματισμένο Γ΄ Συνέδριο της ΕΔΑ (1966) που δεν έγινε ποτέ και τη 12η Ολομέλεια της ΚΕ (1968).
Τα ίδια, με πολλαπλάσιες δυνατότητες αυτή τη φορά, διέπραξαν με στελέχη του ΚΚΕ στα χρόνια του 1989 - 1991. Αλλά υπερτίμησαν τις δυνάμεις τους, ενώ υποτίμησαν τις δυνατότητες των κομμουνιστών και κομμουνιστριών να κρατήσουν ζωντανό το ΚΚΕ. Ποτέ τους δεν κατάλαβαν το βάθος και το εύρος των δεσμών του ΚΚΕ με την εργατική τάξη, με τα λαϊκά στρώματα. Για «ελίτ» περνούσαν τον εαυτό τους και ως «ελίτ» δεν αντιλήφθηκαν ποτέ πόσο βαθιά έχει σκάψει το δίκιο τη διαδρομή του.
Και νόμισαν (πίστεψαν) ότι ήταν θέμα τακτικής η αποτυχία τους να διαλύσουν το ΚΚΕ. Να, τι λέει ο ίδιος ο Κύρκος:
«Τους βοηθήσαμε κι εμείς με τα δικά μας λάθη, με τις δικές μας βιασύνες: "Να ενοποιήσουμε τον ΣΥΝ, να τον κάνουμε ενιαίο κόμμα". Σταθείτε, βρε παιδιά, δεν είναι ώρα να προχωρήσουμε στην ενοποίηση. (...) Γιατί βιαζόμαστε; Και όμως βιαστήκαμε»!... (Λ. Μαυροειδής, Οι δύο όψεις της ιστορίας, σελ. 471).
Ετσι είναι! Αυτοί «βάζανε το μυαλό και το ΚΚΕ τη δύναμη», όπως έλεγε ο Κύρκος, φουσκωμένος σαν το παγώνι! Το ...μυαλό! Επί 50 χρόνια το μυαλό τους δουλεύει μηρυκάζοντας τα όσα έγραψε ο Μπερνστάιν πριν από 120 χρόνια! Τόσο «νέα» πράγματα έχουν παραγάγει... Η τραγωδία τους (δεν αντιλαμβάνονται φυσικά ότι ζουν σε ιδεολογική τραγωδία) βρίσκεται στο ότι θεωρούν ως εξέλιξη του «νέου», ως καινούρια ιδέα, τη μυρωδιά που αναδίδει η πιο μουχλιασμένη σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία.
Πάντα αισθανόταν (και αισθάνεται) δικαιωμένος ο Λ. Κύρκος. Το ίδιο δικαιωμένο τον θεωρούν και οι της «αυλής του», καθώς και οι άλλοι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ οι δήθεν πιο αριστεροί από τους «ανανεωτές» (πιο ...ανανεωτικοί μέσα στην «ανανέωση»! Θου Κύριε...).
Είναι δικαιωμένος που ως ηγετικό στέλεχος της ΕΔΑ δεν πήρε είδηση ότι επίκειται δικτατορία (1967). Μόνο την τότε ηγεσία του ΚΚΕ ξέρει να κατηγορεί! Εκείνος (μαζί με τους Δρακόπουλο, Γλέζο, Παρασκευόπουλο κ.ά.), είχε διαγνώσει το θέμα!... Κι ας μην είχαν τότε πού να κρυφτούν...
Είναι δικαιωμένος, που το 1973 καλούσε το λαό να αξιοποιήσει το «πείραμα Μαρκεζίνη» και να πάρει μέρος στις εκλογές που οργάνωνε η δικτατορία, με σκοπό να μεταμφιεστεί!...
Είναι δικαιωμένος για τη θέση του «ΚΚΕ εσωτερικού» υπέρ της ΕΟΚ! Τώρα θα νιώθει προφανώς πιο δικαιωμένος, μετά το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ και το ευρώ!...
Είναι δικαιωμένος, που μετά το 1974 το «ΚΚΕ εσωτερικού» χάραξε τη στρατηγική της «Εθνικής Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Ενότητας» (ΕΑΔΕ), δηλαδή τη συμμαχία με την αστική τάξη, για να μην ξαναγίνει δικτατορία!! Στο μεταξύ, η αστική τάξη επέλαυνε κατά του λαού...
Οφείλουμε, όμως, για να είμαστε σε όλα αντικειμενικοί, να λέμε και «του στραβού το δίκιο»: Ο Λ. Κύρκος δικαιώνεται σε ένα πράγμα: Στην πολύχρονη επιμονή του να συμπράξει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ. Αντιλαμβάνεται ότι είναι γραφικότητα να «κονταροχτυπιούνται» μεταξύ τους δύο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Ως γνήσιος και υπέρμαχος θιασώτης του κυβερνητισμού (σε ουδέν διδαχθείς από αυτόν, εννοείται), θέλει να φέρει την αριστερά στο κέντρο των εξελίξεων. Και ως γνωστόν, για έναν αστό πολιτικό, κέντρο των εξελίξεων είναι η συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση. Ο καθείς εφ' ω ετάχθη, σου λέει...
Από εδώ και η σύγκρουσή του με τους άλλους του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που αντιτίθενται στη φυσική φορά των πραγμάτων. Ο ίδιος το θεωρεί ανήκουστο, ενώ έχει και τη βεβαιότητα ότι με αυτόν τον τρόπο θα συμβεί το γνωστό «μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια». Το δεύτερο τρυγόνι είναι το κτύπημα του ΚΚΕ.
Οι άλλοι το ίδιο επιδιώκουν. Αλλά πιστεύουν ότι πρώτα πρέπει να κτυπηθεί - νικηθεί το ΚΚΕ και μετά να γίνει η σύμπραξη, με καλύτερη προίκα και όχι με τον κίνδυνο να ευτελιστούν τελείως...
Υπάρχει μια μεγάλη ανικανότητα, φυσική συνέπεια του οπορτουνισμού και του λόγου που αυτός εκφέρει. Η ανικανότητα εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις μεγάλες καμπές:
Ανικανότητα να βγουν συμπεράσματα από την κατάληξη του ΕΑΜικού αγώνα (1941 - 1944) και του ΔΣΕ (1946 - 1949). Δηλαδή, συμπεράσματα που να βοηθούν τον λαϊκό αγώνα σήμερα.
Ανικανότητα να βγουν συμπεράσματα από την τύχη και το ρόλο του «ευρωκομμουνιστικού» ρεύματος. Την αποτυχία του αναγνωρίζουν και εκπρόσωποί του, ανεξάρτητα απ' το ότι την κάνουν εφαλτήριο για ακόμα πιο δεξιά πορεία.
Ανικανότητα να βγουν συμπεράσματα από την αντεπανάσταση. Και ανικανότητα να αντιπαρατεθούν με τις θέσεις του ΚΚΕ επί της ουσίας. Αντί γι' αυτό «σταλινολογούν» επί 50 χρόνια. Τα ίδια και τα ίδια, δίχως να ερευνούν, δίχως να μπαίνουν στον κόπο να μελετήσουν και κάποιες άλλες πλευρές.
Δεν είναι επόμενο; Είναι. Οταν περάσεις στην άλλη όχθη, όταν δηλαδή αποστατήσεις προς την πλευρά της αστικής τάξης, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να παπαγαλίζεις τα δικά της ιδεολογήματα σε σκοπό «σοσιαλιστικό».
Επομένως, «τι έχεις Γιάννη, τ' είχα πάντα»...
Με το δικό του τρόπο, ο Λ. Κύρκος επιβεβαιώνει την ιδεολογική υπεροχή του ΚΚΕ. Από αυτήν την άποψη, ο οπορτουνισμός είναι βέβαιο ότι θα συντριβεί. Αν διαθέτει ακόμα περιθώρια βιωσιμότητας, αυτό οφείλεται στη δύναμη που του προσδίδει η αστική ιδεολογία, ως κυρίαρχη, στη δύναμη του αρνητικού για την εργατική τάξη συσχετισμού.
Ωστόσο, από ιστορική άποψη έχει ήδη μπει στο χρονοντούλαπο.
Η ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος και η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, που συνδέονται και με την πάλη κατά του οπορτουνισμού, με τη μη υποτίμησή του, θα τον φέρει και στην πλήρη πολιτική χρεοκοπία.-
-----------------------------------
Τού Μάκη Μαΐλη, από τον Ριζοσπάστη
Ο Λ. Κύρκος, λοιπόν, έκανε και πάλι την εμφάνισή του, που τα αστικά ΜΜΕ φρόντισαν να προβάλουν δεόντως, τονίζοντας ιδιαίτερα τις δημαγωγικές και εμπαθείς αιχμές της ομιλίας του κατά του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη. Αυτό τους ενδιαφέρει να κτυπηθεί, αυτό έκανε και ο Λ. Κύρκος. Οι επιδιώξεις των αστικών μηχανισμών και εκείνες του Λ. Κύρκου συμπίπτουν εδώ και δεκαετίες. Γι' αυτό και η αστική τάξη τον τιμά και με το παραπάνω...
Και τι το ...πρωτότυπο είπε με «ιερή» αγανάκτηση; Οτι το ΚΚΕ είναι σεχταριστικό! Οτι βγάζει όλους τους άλλους σκάρτους και οπορτουνιστές και θέλει να κάνει συμμαχία με τον εαυτό του! Και όλα αυτά, υπογραμμίζοντας ο Λ. Κύρκος την ανάγκη να υπάρξει σύγκλιση του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αρα, ότι και το ΚΚΕ έπρεπε, αν δεν ήταν ...σεχταριστικό, να πράξει το ίδιο! «Αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή λέει η Αλέκα Παπαρήγα και νομίζει ότι ξεμπέρδεψε! Πώς θα γίνει αυτό το μέτωπο;». Ελα ντε...
Στην ίδια ομιλία, ο Λ. Κύρκος απαξίωσε τον πρόεδρο του ΣΥΝ (μαθητούδι), επειδή κάνει «κολπάκια» και αρνείται τη συνεργασία (αν και θα την ήθελε πολύ, λέμε εμείς...) με το ΠΑΣΟΚ! Το γεγονός φυσικά δε μας αφορά. Αν το σημειώνουμε είναι γιατί αποκαλύπτει το ...σεβασμό που έχουν μεταξύ τους. Εκείνοι με την πολιτική κουλτούρα, που σέβεται την άλλη άποψη και άλλα ηχηρά παρόμοια...
Πού οφείλεται αυτό το οπορτουνιστικό μένος κατά του ΚΚΕ; Κατ' αρχάς στο γεγονός ότι ο Λ. Κύρκος είναι πρώην κομμουνιστής. Και δεν είναι βέβαια ένας από τις χιλιάδες των απλών κομμουνιστών που σε κρίσιμες περιόδους κρίσης του Κόμματός μας εγκατέλειψαν το ΚΚΕ (πολλοί και με ευθύνη δική μας). Δεν είναι, πολύ περισσότερο, ένας πρώην που διατηρεί τις διαφωνίες του με το ΚΚΕ, αλλά που αναγνωρίζει ότι αυτό το Κόμμα μάχεται, έχει συνέπεια, κάτι που ισχύει για πολλά πρώην μέλη του και της ΚΝΕ, που προσεγγίζουν το Κόμμα μας και τους προσεγγίζει κι εκείνο. Οχι, τίποτα από αυτά. Ο Λ. Κύρκος είναι ένας ορκισμένος εχθρός του ΚΚΕ. Ενα από τα πρώην ηγετικά στελέχη του που, μαζί με τον Μ. Γλέζο και άλλους, επιχείρησαν δύο φορές να διαλύσουν το ΚΚΕ (10ετίες του '50 και του '60 και 1989 - 1991) και να το μετατρέψουν σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Απέτυχαν. Εξ ου και η λύσσα...
Το κυριότερο όμως, στο οποίο οφείλεται το μένος του Λ. Κύρκου, είναι ότι το ΚΚΕ δε στάθηκε μόνο όρθιο, αλλά και προχωρά. Οτι έχει πολιτική γραμμή που δικαιώνεται, κερδίζει σε εμβέλεια, χαράσσει προοπτική. Αυτά, όπως θεωρούνται επικίνδυνα (και είναι) για την αστική τάξη, έτσι θεωρούνται και για τον Λ. Κύρκο (εννοείται και για τους Μ. Γλέζο και λοιπούς του οπορτουνισμού), το ίδιο συνολικά για την ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Ετσι δούλευαν πάντα οι πρώην κομμουνιστές που πέρασαν απέναντι ως οπορτουνιστές - σοσιαλδημοκράτες: Από τη μία επίθεση στο ΚΚΕ, συνδυασμένη και με «επίθεση φιλίας»! Για την ... ενότητα!! Από την άλλη, με προσπάθεια να φραξιονίζουν στις γραμμές του ΚΚΕ. Φραξιονιστές όσο ήταν μέσα στο Κόμμα, φραξιονιστές και έξω από αυτό.
Τα ίδια έκανε και ο Λ. Κύρκος. Στην αρχή της 10ετίας του '80 οργάνωνε ομάδες μέσα στο ΚΚΕ (με τον Ν. Μπίστη και άλλα τότε στελέχη της ΚΟΑ). Διέθετε, εξάλλου, πλούσια εμπειρία από την περίοδο που ακολούθησε το 1956 (20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ), μέχρι το προγραμματισμένο Γ΄ Συνέδριο της ΕΔΑ (1966) που δεν έγινε ποτέ και τη 12η Ολομέλεια της ΚΕ (1968).
Τα ίδια, με πολλαπλάσιες δυνατότητες αυτή τη φορά, διέπραξαν με στελέχη του ΚΚΕ στα χρόνια του 1989 - 1991. Αλλά υπερτίμησαν τις δυνάμεις τους, ενώ υποτίμησαν τις δυνατότητες των κομμουνιστών και κομμουνιστριών να κρατήσουν ζωντανό το ΚΚΕ. Ποτέ τους δεν κατάλαβαν το βάθος και το εύρος των δεσμών του ΚΚΕ με την εργατική τάξη, με τα λαϊκά στρώματα. Για «ελίτ» περνούσαν τον εαυτό τους και ως «ελίτ» δεν αντιλήφθηκαν ποτέ πόσο βαθιά έχει σκάψει το δίκιο τη διαδρομή του.
Και νόμισαν (πίστεψαν) ότι ήταν θέμα τακτικής η αποτυχία τους να διαλύσουν το ΚΚΕ. Να, τι λέει ο ίδιος ο Κύρκος:
«Τους βοηθήσαμε κι εμείς με τα δικά μας λάθη, με τις δικές μας βιασύνες: "Να ενοποιήσουμε τον ΣΥΝ, να τον κάνουμε ενιαίο κόμμα". Σταθείτε, βρε παιδιά, δεν είναι ώρα να προχωρήσουμε στην ενοποίηση. (...) Γιατί βιαζόμαστε; Και όμως βιαστήκαμε»!... (Λ. Μαυροειδής, Οι δύο όψεις της ιστορίας, σελ. 471).
Ετσι είναι! Αυτοί «βάζανε το μυαλό και το ΚΚΕ τη δύναμη», όπως έλεγε ο Κύρκος, φουσκωμένος σαν το παγώνι! Το ...μυαλό! Επί 50 χρόνια το μυαλό τους δουλεύει μηρυκάζοντας τα όσα έγραψε ο Μπερνστάιν πριν από 120 χρόνια! Τόσο «νέα» πράγματα έχουν παραγάγει... Η τραγωδία τους (δεν αντιλαμβάνονται φυσικά ότι ζουν σε ιδεολογική τραγωδία) βρίσκεται στο ότι θεωρούν ως εξέλιξη του «νέου», ως καινούρια ιδέα, τη μυρωδιά που αναδίδει η πιο μουχλιασμένη σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία.
Πάντα αισθανόταν (και αισθάνεται) δικαιωμένος ο Λ. Κύρκος. Το ίδιο δικαιωμένο τον θεωρούν και οι της «αυλής του», καθώς και οι άλλοι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ οι δήθεν πιο αριστεροί από τους «ανανεωτές» (πιο ...ανανεωτικοί μέσα στην «ανανέωση»! Θου Κύριε...).
Είναι δικαιωμένος που ως ηγετικό στέλεχος της ΕΔΑ δεν πήρε είδηση ότι επίκειται δικτατορία (1967). Μόνο την τότε ηγεσία του ΚΚΕ ξέρει να κατηγορεί! Εκείνος (μαζί με τους Δρακόπουλο, Γλέζο, Παρασκευόπουλο κ.ά.), είχε διαγνώσει το θέμα!... Κι ας μην είχαν τότε πού να κρυφτούν...
Είναι δικαιωμένος, που το 1973 καλούσε το λαό να αξιοποιήσει το «πείραμα Μαρκεζίνη» και να πάρει μέρος στις εκλογές που οργάνωνε η δικτατορία, με σκοπό να μεταμφιεστεί!...
Είναι δικαιωμένος για τη θέση του «ΚΚΕ εσωτερικού» υπέρ της ΕΟΚ! Τώρα θα νιώθει προφανώς πιο δικαιωμένος, μετά το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ και το ευρώ!...
Είναι δικαιωμένος, που μετά το 1974 το «ΚΚΕ εσωτερικού» χάραξε τη στρατηγική της «Εθνικής Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Ενότητας» (ΕΑΔΕ), δηλαδή τη συμμαχία με την αστική τάξη, για να μην ξαναγίνει δικτατορία!! Στο μεταξύ, η αστική τάξη επέλαυνε κατά του λαού...
Οφείλουμε, όμως, για να είμαστε σε όλα αντικειμενικοί, να λέμε και «του στραβού το δίκιο»: Ο Λ. Κύρκος δικαιώνεται σε ένα πράγμα: Στην πολύχρονη επιμονή του να συμπράξει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ. Αντιλαμβάνεται ότι είναι γραφικότητα να «κονταροχτυπιούνται» μεταξύ τους δύο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Ως γνήσιος και υπέρμαχος θιασώτης του κυβερνητισμού (σε ουδέν διδαχθείς από αυτόν, εννοείται), θέλει να φέρει την αριστερά στο κέντρο των εξελίξεων. Και ως γνωστόν, για έναν αστό πολιτικό, κέντρο των εξελίξεων είναι η συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση. Ο καθείς εφ' ω ετάχθη, σου λέει...
Από εδώ και η σύγκρουσή του με τους άλλους του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που αντιτίθενται στη φυσική φορά των πραγμάτων. Ο ίδιος το θεωρεί ανήκουστο, ενώ έχει και τη βεβαιότητα ότι με αυτόν τον τρόπο θα συμβεί το γνωστό «μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια». Το δεύτερο τρυγόνι είναι το κτύπημα του ΚΚΕ.
Οι άλλοι το ίδιο επιδιώκουν. Αλλά πιστεύουν ότι πρώτα πρέπει να κτυπηθεί - νικηθεί το ΚΚΕ και μετά να γίνει η σύμπραξη, με καλύτερη προίκα και όχι με τον κίνδυνο να ευτελιστούν τελείως...
Υπάρχει μια μεγάλη ανικανότητα, φυσική συνέπεια του οπορτουνισμού και του λόγου που αυτός εκφέρει. Η ανικανότητα εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις μεγάλες καμπές:
Ανικανότητα να βγουν συμπεράσματα από την κατάληξη του ΕΑΜικού αγώνα (1941 - 1944) και του ΔΣΕ (1946 - 1949). Δηλαδή, συμπεράσματα που να βοηθούν τον λαϊκό αγώνα σήμερα.
Ανικανότητα να βγουν συμπεράσματα από την τύχη και το ρόλο του «ευρωκομμουνιστικού» ρεύματος. Την αποτυχία του αναγνωρίζουν και εκπρόσωποί του, ανεξάρτητα απ' το ότι την κάνουν εφαλτήριο για ακόμα πιο δεξιά πορεία.
Ανικανότητα να βγουν συμπεράσματα από την αντεπανάσταση. Και ανικανότητα να αντιπαρατεθούν με τις θέσεις του ΚΚΕ επί της ουσίας. Αντί γι' αυτό «σταλινολογούν» επί 50 χρόνια. Τα ίδια και τα ίδια, δίχως να ερευνούν, δίχως να μπαίνουν στον κόπο να μελετήσουν και κάποιες άλλες πλευρές.
Δεν είναι επόμενο; Είναι. Οταν περάσεις στην άλλη όχθη, όταν δηλαδή αποστατήσεις προς την πλευρά της αστικής τάξης, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να παπαγαλίζεις τα δικά της ιδεολογήματα σε σκοπό «σοσιαλιστικό».
Επομένως, «τι έχεις Γιάννη, τ' είχα πάντα»...
Με το δικό του τρόπο, ο Λ. Κύρκος επιβεβαιώνει την ιδεολογική υπεροχή του ΚΚΕ. Από αυτήν την άποψη, ο οπορτουνισμός είναι βέβαιο ότι θα συντριβεί. Αν διαθέτει ακόμα περιθώρια βιωσιμότητας, αυτό οφείλεται στη δύναμη που του προσδίδει η αστική ιδεολογία, ως κυρίαρχη, στη δύναμη του αρνητικού για την εργατική τάξη συσχετισμού.
Ωστόσο, από ιστορική άποψη έχει ήδη μπει στο χρονοντούλαπο.
Η ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος και η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, που συνδέονται και με την πάλη κατά του οπορτουνισμού, με τη μη υποτίμησή του, θα τον φέρει και στην πλήρη πολιτική χρεοκοπία.-
-----------------------------------
Τού Μάκη Μαΐλη, από τον Ριζοσπάστη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ, γράφετε ΠΑΝΤΟΤΕ Ελληνικά! *** Όχι μέ Λατινικούς χαρακτήρες!