«Οχι» στην απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου

Γράφει ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία ισοδυναμεί με κομβική εξέλιξη για την περιοχή, για την Ευρώπη και χωρίς καμία υπερβολή για τον κόσμο ολόκληρο. Οι κανόνες βάσει των οποίων διέπετο το διεθνές δίκαιο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού «διαμελίστηκαν» (με το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας από την ΕΕ το 1991), αφού «βομβαρδίστηκαν» (με το βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ το 1995 και το 1999), τώρα πια, πολύ απλά, καταργούνται και τυπικά.
Με την προχτεσινή εξέλιξη το δράμα της πάλαι ποτέ ενιαίας Γιουγκοσλαβίας δείχνει να φτάνει στο τέλος. Ταυτόχρονα, όμως, ανοίγει στη διεθνή σκηνή μια νέα αυλαία, μια νέα δραματική αρχή. Τώρα, πλέον, η ιμπεριαλιστική πολιτική του διαμελισμού μιας ομοσπονδίας, της Γιουγκοσλαβίας, φτάνει στα ακρότατα όριά της: Στον ακρωτηριασμό της κυριαρχίας ενός κράτους, της Σερβίας, με την απόσπαση εδαφών του.
*
Το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο θα κουβαλάει την υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας ως αιώνιο στίγμα στην πλάτη του.
Δε σεβάστηκαν τίποτα: Ούτε την ειρήνη στα Βαλκάνια όταν συμφώνησαν στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το 1991.
Ούτε την πάνδημη αντίθεση του ελληνικού λαού στον πόλεμο, όταν συμμετείχαν στο βομβαρδισμό της το 1999.
Δε σεβάστηκαν καν τις ίδιες τις υπογραφές τους, κάτω από το κοινό ανακοινωθέν των πολιτικών αρχηγών υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όταν και δεσμεύτηκαν να μη συναινέσει η Ελλάδα σε καμία αλλαγή συνόρων στα Βαλκάνια.
*
Σήμερα τα σύνορα στα Βαλκάνια ανατρέπονται με τον πιο επίσημο τρόπο. Η Ελλάδα θα όφειλε να είναι η χώρα που πρώτη και κατηγορηματικά θα αρνείτο την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου και η τελευταία που θα διανοείτο ποτέ να συνηγορήσει στην «ανεξαρτητοποίησή» του.
Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν λόγοι τιμής, λόγοι ιστορικής εμπειρίας, λόγοι διεθνούς νομιμότητας, που υπαγορεύουν μια τέτοια στάση, υπάρχουν λόγοι στοιχειώδους προσέγγισης της κατάστασης: Μια ματιά στην Κύπρο, μια ματιά στη Θράκη, μια ματιά στα εδάφη που εφάπτονται των θεωριών περί «Μεγάλης Αλβανίας» πείθει...
*
Τα ερωτήματα έχουν τεθεί επανειλημμένα. Η κυρία Μπακογιάννη, ο κ. Καραμανλής, ο κ. Παπανδρέου (γνωστός ο ρόλος του την περίοδο των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας) οφείλουν να απολογηθούν:
Ποιο ελληνικό «εθνικό» συμφέρον - ειδικά σε μια εποχή «ιδιωτικών επισκέψεων» Τούρκων αξιωματούχων στη Θράκη και προσπάθειας της Αγκυρας για «αμοιβαιότητα» όσον αφορά τις μειονότητες σε Ελλάδα και Τουρκία - υπαγορεύει την επέμβαση ξένων χωρών στα εσωτερικά άλλου κράτους στο όνομα της «προστασίας μειονοτήτων»;
Ποιο ελληνικό «εθνικό» συμφέρον - ειδικά μετά από τρεις και πλέον δεκαετίες κατοχής της Κύπρου - υπαγορεύει την αποδοχή της απόσπασης εδαφών ενός κράτους με την τακτική της στρατιωτικής εισβολής;
Ποιο ελληνικό «εθνικό» συμφέρον - ειδικά σε μια περίοδο που εντείνονται οι διεργασίες αναβάθμισης του ψευδοκράτους - υπαγορεύει την ντε γιούρε νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας που παίρνει τη μορφή «ανθρωπιστικών επεμβάσεων» (άλλοτε με «Στελθ» και βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου κι άλλοτε με τον «Αττίλα») μέσω της αναγνώρισης «ανεξαρτησίας» και διεθνούς οντότητας σε εδάφη που έχουν αποσπαστεί με τη βία από κυρίαρχα κράτη;
Ποιο ελληνικό «εθνικό» συμφέρον - ειδικά σε μια εποχή που τα σύνορα επαναχαράσσονται και που η Ελλάδα υποτίθεται πασχίζει να αντιμετωπίσει «αλυτρωτισμούς» τύπου Σκοπίων -υπαγορεύει τη συνέργεια σε κινήσεις που θέτουν σε αχρηστία αποφάσεις του ΟΗΕ, όπως ακόμα κι αυτή η 1244, που ορίζει ότι το Κοσσυφοπέδιο είναι τμήμα της Σερβίας;

( Νίκος Μπογιόπουλος, Εφημ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 19/2/2008)